Εδώ..εκεί..πού;

Μέσα στην απειροελάχιστη ύπαρξη μας, που σηματοδοτεί και καθορίζει μόνο μια μονοσήμαντη απεικόνιση, ένα δισεκατομμυριοστό στιγμιότυπο, όπως μια σειρά γεγονότα εναλλάσσονται μπροστά στα μάτια μας και αδυνατούμε να συνδεθούμε μαζί τους -μιας και θα μας έπαιρνε μια αιωνιότητα να ανακαλύψουμε την μοναδικότητα τους, έτσι και η ανθρώπινη ύπαρξη περνάει και κινδυνεύει να χαθεί μες στην άγνοια, όταν πια θα 'χει χαθεί.

Είναι ένα άστρο που 'σβησε και τίποτα δεν το θυμίζει πια; Μόνο κενό...

Είν' ένα στιγμιότυπο που 'χει καταγράψει κάποιος φακός κ' αρκεί κάποιος να ψάξει μες στο σορό να το αναδείξει, να τον παρακινήσει, ή έστω να ανασύρει και αναγεννήσει μια ύπαρξη που σηματοδότησε και καθόρισε μια σειρά γεγονότα που καθόρισαν και παγίωσαν ολόκληρη την εξέλιξη; Αρμονία...

Απλά κάποιες σκοπιές...τίποτα παραπάνω.

Ας μιλήσουμε εν κενώ λοιπόν, αφαιρετικά, βάζουμε τις εγωιστικές μας βάσεις και αδιαφορούμε περαιτέρω, σκοτιστήκαμε για πράγματα που ξεφεύγουν απ' την πεζότητα μας.

Σωστά;

Έχουν υποκατασταθεί όλα. Εξελισσόμαστε στα δικά μας όρια, στις δικές μας ανάγκες, έχουμε μετασχηματίσει ακόμα και το "φυσικό" μας περιβάλλον για να νιώθουμε πιο οικεία. Έτσι καλά μου στρουμφάκια;

Τότε, γιατί τόση θλίψη;

Γιατί αυτό το άγχος;

Γιατί τόση γκρίνια πως τίποτα δεν είναι όπως τα θέλουμε;

Αλλάξαμε έναν κόσμο ολόκληρο και χάσαμε τους εαυτούς μας... Τον αλλάξαμε;

Εκ προοιμίου το κάναμε, άρα δεν το αρνούμαστε. 

Εκ προοιμίου τον αλλάξαμε και δεν μας αρκεί. Παγιώσαμε όμως μια κατάσταση που γίνεται αφόρητη ' την ανέχεια. Σ όλα τα επίπεδα της.

 Και μας οριοθετεί η μαλακισμένη. 

Γιατί, όταν την κοντράρουμε και την αμφισβητούμε, επιστρατεύει όλα τα όπλα της εναντίον μας, χωρίς οίκτο. Νόρμες, πρότυπα, στερεότυπα, νομοθετήματα, ενοχές χτυπάνε τις προθέσεις μας και ξεφτιλίζουν την μοναδικότητά μας.

 Έτσι ελεύθεροι και ώριμοι για τις επιλογές μας, γινόμαστε παιδάκια, που δεν μπορούν να δικαιολογήσουν την συμπεριφορά τους.

ΟΜΑΔΟΠΟΙΗΣΗ

Αντανακλαστική κίνηση όταν διαταράσσεται μια ισορροπία. Ίσως απομόνωση από ένα σύνολο. Ένα υποσύνολο του, αδιάφορο πολλές φορές. Υπάρχουν ασύμβατοι και ασυμβίβαστοι, άρα διαταραγμένοι που διαταράσσουν αυτή την ισορροπία.

 Αυτή η αντίθεση και μόνο αρκεί αν μας επαναφέρει σε μια ανέχεια, αφού η μοναχικότητα που αντιτίθεται στα προσυμφωνημένα καταργεί τον λόγο που συνεχίζουμε να στοιβαζόμαστε σε πολυκατοικίες, να πληρώνουμε για να επιβιώνουμε, να στερούμαστε τα όνειρα μας, να ιδρώνουμε και να πονοκεφαλιάζουμε για να κατοχυρώσουμε το δικαίωμά μας να υπάρχουμε μια απειροελάχιστη στιγμή και μόνο.

όπως εμείς θέλουμε... 

...μιας και κινδυνεύουμε να σβήσουμε στο κενό, ή να αποτυπωθούμε σ ένα κωλοστιγμιότυπο... περιμένοντας κάποιο μαλάκα να εκτιμήσει πως κάποιο ρόλο παίξαμε και μεις....

Και αν δεν έχει τις ίδιες σκέψεις και ελευθερώθηκε, το οφείλει στις αντιθέσεις μας, που μας κατέστρεψαν σαν ασυμβίβαστες  προσωπικότητες.

Άρα τι;

ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ!