Εδώ..εκεί..πού;

Μέσα στην απειροελάχιστη ύπαρξη μας, που σηματοδοτεί και καθορίζει μόνο μια μονοσήμαντη απεικόνιση, ένα δισεκατομμυριοστό στιγμιότυπο, όπως μια σειρά γεγονότα εναλλάσσονται μπροστά στα μάτια μας και αδυνατούμε να συνδεθούμε μαζί τους -μιας και θα μας έπαιρνε μια αιωνιότητα να ανακαλύψουμε την μοναδικότητα τους, έτσι και η ανθρώπινη ύπαρξη περνάει και κινδυνεύει να χαθεί μες στην άγνοια, όταν πια θα 'χει χαθεί.

Είναι ένα άστρο που 'σβησε και τίποτα δεν το θυμίζει πια; Μόνο κενό...

Είν' ένα στιγμιότυπο που 'χει καταγράψει κάποιος φακός κ' αρκεί κάποιος να ψάξει μες στο σορό να το αναδείξει, να τον παρακινήσει, ή έστω να ανασύρει και αναγεννήσει μια ύπαρξη που σηματοδότησε και καθόρισε μια σειρά γεγονότα που καθόρισαν και παγίωσαν ολόκληρη την εξέλιξη; Αρμονία...

Απλά κάποιες σκοπιές...τίποτα παραπάνω.

Ας μιλήσουμε εν κενώ λοιπόν, αφαιρετικά, βάζουμε τις εγωιστικές μας βάσεις και αδιαφορούμε περαιτέρω, σκοτιστήκαμε για πράγματα που ξεφεύγουν απ' την πεζότητα μας.

Σωστά;

Έχουν υποκατασταθεί όλα. Εξελισσόμαστε στα δικά μας όρια, στις δικές μας ανάγκες, έχουμε μετασχηματίσει ακόμα και το "φυσικό" μας περιβάλλον για να νιώθουμε πιο οικεία. Έτσι καλά μου στρουμφάκια;

Τότε, γιατί τόση θλίψη;

Γιατί αυτό το άγχος;

Γιατί τόση γκρίνια πως τίποτα δεν είναι όπως τα θέλουμε;

Αλλάξαμε έναν κόσμο ολόκληρο και χάσαμε τους εαυτούς μας... Τον αλλάξαμε;

Εκ προοιμίου το κάναμε, άρα δεν το αρνούμαστε. 

Εκ προοιμίου τον αλλάξαμε και δεν μας αρκεί. Παγιώσαμε όμως μια κατάσταση που γίνεται αφόρητη ' την ανέχεια. Σ όλα τα επίπεδα της.

 Και μας οριοθετεί η μαλακισμένη. 

Γιατί, όταν την κοντράρουμε και την αμφισβητούμε, επιστρατεύει όλα τα όπλα της εναντίον μας, χωρίς οίκτο. Νόρμες, πρότυπα, στερεότυπα, νομοθετήματα, ενοχές χτυπάνε τις προθέσεις μας και ξεφτιλίζουν την μοναδικότητά μας.

 Έτσι ελεύθεροι και ώριμοι για τις επιλογές μας, γινόμαστε παιδάκια, που δεν μπορούν να δικαιολογήσουν την συμπεριφορά τους.

ΟΜΑΔΟΠΟΙΗΣΗ

Αντανακλαστική κίνηση όταν διαταράσσεται μια ισορροπία. Ίσως απομόνωση από ένα σύνολο. Ένα υποσύνολο του, αδιάφορο πολλές φορές. Υπάρχουν ασύμβατοι και ασυμβίβαστοι, άρα διαταραγμένοι που διαταράσσουν αυτή την ισορροπία.

 Αυτή η αντίθεση και μόνο αρκεί αν μας επαναφέρει σε μια ανέχεια, αφού η μοναχικότητα που αντιτίθεται στα προσυμφωνημένα καταργεί τον λόγο που συνεχίζουμε να στοιβαζόμαστε σε πολυκατοικίες, να πληρώνουμε για να επιβιώνουμε, να στερούμαστε τα όνειρα μας, να ιδρώνουμε και να πονοκεφαλιάζουμε για να κατοχυρώσουμε το δικαίωμά μας να υπάρχουμε μια απειροελάχιστη στιγμή και μόνο.

όπως εμείς θέλουμε... 

...μιας και κινδυνεύουμε να σβήσουμε στο κενό, ή να αποτυπωθούμε σ ένα κωλοστιγμιότυπο... περιμένοντας κάποιο μαλάκα να εκτιμήσει πως κάποιο ρόλο παίξαμε και μεις....

Και αν δεν έχει τις ίδιες σκέψεις και ελευθερώθηκε, το οφείλει στις αντιθέσεις μας, που μας κατέστρεψαν σαν ασυμβίβαστες  προσωπικότητες.

Άρα τι;

ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ!

Hermannplatz 7

Montags um 8.

Στο mitte.

Ο καιρός συννεφιασμένος- όπως πάντα- και το κρύο όχι βαρύ. Οι υπάλληλοι των σούπερ μάρκετ μόλις σχόλασαν, το μεροκάματο βγήκε για σήμερα -και τι μεροκάματο! (κάντε: 400€ το μήνα/ 20 μέρες/ 8 ώρες =) 2,25€ την ώρα περίπου...nο commentt! Και ας αφήσουμε για λίγο την ανάλυση των παραγωγικών σχέσεων κεφαλαίου εργασίας- θα αφιερώσω και λίγες γραμμές γι' αυτές φυσικά, αργότερα- ας δούμε το αξιοθαύμαστο μέσα από το πρίσμα της ψυχολογικής:

ΘΑ περίμενε ένας Ελληνάρας που λόγω κουλτούρας και ψυχοσύνθεσης, αλλά και μιας δυνατότητας αντίστασης που του ΄χει καλλιεργήσει -αλήθεια είναι η αριστερά, σε μεγάλο βαθμό, κάποια έκρηξη- κάτι τέτοιο: Θα τελειώσει αυτή η σκατοδουλειά, θα χτυπήσει το καμπανάκι. Τι θα κανες εσύ Ελληνάρα μου; -Θα ανάβες ένα τσιγάρο, θα βριζες και θα τράβαγες για καμιά μπύρα και θα ΄΄τρωγες το μισό μεροκάματο, γιατί "δε γαμιέται, το δούλεψες". Και να σου πω κάτι καλά θα ΄κανες. Αλλιώς θα πας σπίτι,γιατί το ίδιο μανίκι αύριο, θα βρίσεις μια επαγγελματική γκρούπα ή καλύτερα, το κουτί που την προβάλλει, γιατί λέει πάλι το πούλησε το ματς... και θα στην πούνε αύριο οι συνάδερφοι απ΄τη δουλειά, που υποστηρίζουν την άλλη γκρούπα, γιατί -άκου λέει- ξέρουν τον ξάδερφο του κολλητού του μπατζανάκη, που πήρε τη δεύτερη  αδερφή της γκόμενας του δεξί μπακ... και είναι καλό παιδί λέει... και είναι μαλακία τώρα να στην λένε(...). Μετά θα δείρεις τη γυναίκα σου, γιατί το κωλόφαγο το ΄φερε κρύο, αφού το τρως στο ημίχρονο (...και θα της έπεφτε ο κώλος της πουτάνας να το ξαναζέστανε). Θα πεις στο γιο σου πόσο σκατά είναι η ζωή και τι θυσίες κάνεις να το μεγαλώσεις και να προσέχει το μαλακισμένο μη γίνει πρεζάκιας και πούστης.Μετά ύπνο.

Κάτι απ΄τα δύο τέλος πάντων.

 Όμως, ο υπάλληλος του lidl στο Schonefeld, θα πει στους συναδέρφους του και τον ελεγκτή "good Nacht", θα πάρει το μετρό θα κατέβει στη 12η στάση, στην platz θα περπατήσει λίγο και θα πάει σπίτι του, να ξεκουραστεί, χωρίς καταχρήσεις.Κάποιοι θα πουν καλά κάνει και θα το παινέψουν, γιατί αυτοί: "δουλεύουν δεν κάθονται", "είναι πειθαρχημένοι", "δεν κοροϊδεύουν. Ή θα πουν:"Ε, είναι τέτοιος ο καιρός και πού να σταθείς, να σεργιανίσεις;", "Ε, και εδώ όταν χαλάει ο καιρός, ψυχοπλακώνεσαι, εκεί φαντάσου, δε βλέπουν ήλιο!". Και τα βλέπεις αυτά από ένα παράθυρο, σου πέφτει γιατί αναγκάζεσαι και συ να μείνεις μέσα και λες ζώα, ανώμαλοι, ρομπότ και βλογάς τα γένια σου (γαμάτε τύπε, εσύ..).

Να σου πω κάτι; Για το "ανώμαλοι", δεν ξέρω. Για το "ζώα", φτυς τ΄αρχίδια σου. Για το "ρομπότ", ναι! Αλλά, δεν είναι, τους κάνουνε. Τους έκανε ένα κεφάλαιο. Αφού διέλυσε κάθε αντίσταση, δηλαδή το πρωτόγονο αυτό εργαλείο, της οργάνωσης τους, δηλαδή την κουβέντα με το γείτονα για το ψάρεμα(...θα το εξηγήσω σε άλλη ανάρτηση...) πιο ειδικά, ή πες στο πιο απλά τη δύναμη να λένε ΟΧΙ στον αποπάνω, τον τσιμπάνε και του λένε ΠΑΡΕ... το γερμανικό κεφάλαιο έχει να δώσει, αλλά... δε θα με αμφισβητείς, δε θα μιλάς, δε θα σκέφτεσαι, δε θα ξενυχτάς, δε θα γαμάς, δε θα ζητάς... ή το ποίημα ή στο δρόμο, ουστ!gegen!

Έτσι που λες....

Γι΄αυτό μάγκα - στρουμφ εσύ που ακούς, ασ΄τα αυτά. Εκεί δεν έχει ανάλα και παρλαπίπες, γιατί δεν ακούνε, τους τα κλεισαν τ΄αυτιά. Δες τι θέλουν να κάνουν και σε μας, είμαστε και σε ζώνη ιμπεριαλιστικής εξάρτησης.Και μπορεί τώρα να γουστάρεις να μιλάς για έναν άλλο κόσμο, πωωωω! αλλά σε λίγο, νίκη θα ΄ναι να παίρνει τα χάπια απ΄τα χέρια του παιδιού, το όπλο απ΄τα χέρια ου οικοδόμου, να κόβει το σχοινί του πεθαμένου... το τελευταίο όχι. Μη χάσουμε την παρτίδα.

Auf Wiedersfehen!